wróciłam szelestem skrzydeł o poranku ciętym od łez z oddalenia jakbym wczoraj była nikim takim ot mgiełką rosy która spadła ci na usta smakiem malin wróciłam do siebie słów i twoich szerokich gestów które są niczym innym jak zapomnieniem kamieniem…

jestem blisko góry szepcą do nas  zielenią życia jesteśmy sobie jak muzyka oceanu która unosi lustro krajobrazu w najgłębsze zakamarki oddechu przypatrujemy się sobie jak niebu w noc wolną od chmur aby złączyć wszyskie ciepłe mysli w jeden pocałunek

słońce nisko zachodzi koleją rzeczy nad szlakiem niebieskich chmur wyłaniają się obrazy przeciwstawnych dróg przypatrujemy się sobie w ciszy wiem każde spojrzenie zaniesie nas jeszcze bliżej do siebie w sam środek serca

jest taki poranek w którym aromat kawy miesza się z zapachem herbacianych róż kiedy słońce przepowiada dzień pełen otwartych dróg szelestu inspiracji uwielbiam patrzeć oczami serca zauważać jak uczucia rodzą się we mnie drganiem strun wrażliwości na drugiego człowieka mogę…

gdy nie chcesz już pamietać świat oddaje ci przysługę i podstawia ciche anioły które przynoszą parę kropli deszczu na przemycie oczu i trochę wiatru na osuszenie łez nawet gdy nie masz ochoty zbudźić się ze snu wszechświat odpowie pięknym świtem…